Dames in zwaar weer – Nienke van Opstal3 min read

Regelmatig koop ik tweedehands boeken. Als je dan weer eens een nieuw boek in handen hebt, is dat fijn; het voelt en het ruikt goed. Dat geldt zeker voor Dames in zwaar weer van Nienke van Opstal. Het gebonden boek is heel fraai uitgegeven en ook het plaatje op het stofomslag is prachtig.

De verhalenbundel opent sterk met een verhaal dat in Italië speelt. Zo moest ik meteen denken aan Pirandello, misschien wel de beste schrijver van korte verhalen ooit. Geen slechte start.

Hoewel met Priandello in gedachten de lat wel erg hoog ligt, maakt Nienke van Opstal , met het tweede verhaal, over een Amerikaans echtpaar in goeden doen, de belofte waar. Er zit een fraaie twist in het plot.

Daarna volgt een nieuw verhaal dat het tweede grotendeels overlapt, maar dan vanuit een ander perspectief. Dat pakt verrassend uit. Dit blijkt kenmerkend te zijn voor deze verhalenbundel: eerst wordt het verhaal vanuit de ene, vervolgens vanuit de andere persoon geschreven.

Door deze perspectiefwisselingen laat de schrijfster zien hoe beperkt ons eigen blikveld is. We zijn geneigd om snel te oordelen en ‘vreemd’ gedrag af te keuren, maar achter elke gebeurtenis en achter elk mens gaat een hele wereld schuil, met een specifieke geschiedenis en eigen uitdagingen.

Nienke van Opstal observeert de mensen in haar omgeving, uit haar geheugen, op reis, en toont in haar verhalen veel fantasie en inlevingsvermogen. De Chinese man die zich een slag in de rondte werkt op een terras in een klein dorp in Zuid-Frankrijk, wie is hij? Hoe is hij daar terechtgekomen? Met wie belt hij tussendoor?

De eerste gasten zullen niet lang meer op zich laten wachten, er is nog even tijd voor mijn dagelijkse belletje met Ahn, voor haar is het nu lunchpauze. Mijn vrouw werkt hard, harder dan ik misschien wel, en ze verdient nog geen tiende van wat ik hier vang. De telefoon gaat maar één keer over, dan hoor ik haar dunne hoge stem, ze praat honderduit, kinderstemmen op de achtergrond, mijn lieve zonen, mijn land.
Met mijn ogen dicht droom ik hun zwarte glanzende haar, hun kleurige kleding en de geuren uit Ahns keuken; éven ben ik thuis.

‘Een goede dag’ gaat over een ouder echtpaar. Hij woont nog thuis, gekluisterd aan zijn rolstoel. Zij zit in een tehuis. Het is een mooi en ontroerend verhaal. Mensen die we slechts zijdelings opmerken, vervuld als we zijn van onze eigen zorgen, hoop en vrees, leven hun leven. Meestal gaat het onopgemerkt voorbij, enkelen zijn vereeuwigd in een verhaal. Feit of fictie? Het maakt niet uit, mensen en verhalen zijn van alle tijden.

Dit lijkt me typisch een boek dat door mond-tot-mondreclame geleidelijk aan steeds beter zal verkopen. En terecht. Het is logisch dat niet elk verhaal in de bundel even sterk is. Soms lijken het vingeroefeningen; misschien voor de roman die Nienke van Opstal nog gaat schrijven? Dit is in elk geval vast een prima debuut. Dames is zwaar weer is trouwens ook voor heren heel goed te doen.