De filosofie van de heuvel – Ilya Leonard Pfeiffer2 min read

Met zijn Russische vriendin Gelya is hij vertrokken om kwart voor vier vanaf Leiden. ‘Over de Oude Rijn of door de Burchtsteeg? Ik bedacht om de bordjes Zoeterwoude-Dorp te gaan volgen.’ Zo beginnen ze, onvoorbereid en op oude fietsen, aan de lange tocht naar het zuiden.

Zachtjes aaide ik de Oude Batavus over zijn stuur, precies op het plekje waar het stuurlint een beetje versleten was en waar hij het het lekkerste vond.

Sinds ik ooit een keer van Parijs naar Rotterdam fietste, weet ik dat er buiten de Hollandse polder geen vlakke wegen bestaan. Dat zacht glooiende land, waar wij een glimp van opvangen vanaf de Franse snelweg, bestaat voor een fietser uit eindeloze, meedogenloze hellingen. En dan heb ik het nog niet eens over echte bergen.

Mijn eerste berg had ik overleefd uit onwetendheid. Mijn tweede berg was onneembaar door de herinnering aan de eerste. Misschien had ik ook net een klein beetje te veel rosé gedronken. Misschien speelde dat ook mee. Dat wil ik niet uitsluiten.

Elk doel kun je bereiken, zolang je maar elke dag een stukje in de juiste richting gaat. De dichter en zijn vriendin vertrekken meestal laat, vaak pas in de namiddag. Ze weten niet precies de weg. Toch komen ze na 41 dagen en 2.601 kilometer in Rome aan.

De filosofie van de heuvel is de filosofie van verlangens, weerzin en verwachtingen. De heuvel bestaat alleen als je vooruitkijkt en tegen hem opziet. De heuvel bestaat als je te graag aan de andere kant wilt zijn of als je het liefste in het dal wilt blijven. Hoe meer je vooruit kijkt, hoe meer heuvels er opdoemen in je blikveld. Elke heuvel die je moet beklimmen, heb je zelf opgeworpen.

Het boek, met zijn mooie foto’s, is een road movie en een feel-good movie in één. Het is een verslag van een reis en van een ontluikende relatie. Grappig, ontroerend, eerlijk.