Geen gewoon Indisch meisje – Marion Bloem2 min read

Hoewel het literaire debuut van Marion Bloem geen dik boek is, heb ik er onwaarschijnlijk lang over gedaan om Geen gewoon Indisch meisje door te worstelen. De inhoud blijft nogal vaag en de stijl kan me niet bekoren.

Hoofdpersoon Zon heeft een zus die Sonja heet, maar lang dacht ik dat het een alter ego betreft. Misschien is dat ook wel zo; nu ik het boek uit heb, weet ik het nog steeds niet zeker. En ik heb geen zin om terug te bladeren om het uit te zoeken. Misschien ben ik een gebrekkige lezer.

Zon is een heel sensibel meisje, dat overal over tobt. Zo gevoelig als Zon is, zo lomp zijn alle Hollanders in het boek. De tegenstellingen zijn karikaturaal aangezet.

Een opvallend stijlkenmerk van deze roman is dat regelmatig een zinsnede in cursief wordt afgedrukt. Maar waarom? Een voorbeeld:

‘Ruik je het niet? Keréték.’ Haar moeders stem klinkt opgewonden.
‘Ja natuurlijk wel,’ zegt ze. Kort. Geïrriteerd zelfs, <cursief> omdat haar moeder haar iets afgenomen heeft </cursief>.

Die cursieve zinsnede kan wat mij betreft worden geschrapt. Show, don’t tell. Dat geldt ook voor de beschrijving tussen haakjes boven sommige alinea’s, zoals (een fantasie), (een beschrijving), (een legende), (terzijde).

Vanwege de ik-vorm zit er geen ruimte tussen het eeuwige gepieker van een puber en de lezer. Daar moet je wel tegen kunnen. Misschien is mijn puberteit al te lang geleden om me goed te kunnen inleven.

Ik noteer details die hoofdzaken symboliseren, maar verlies daardoor de lijn uit het oog. Sonja zegt tegen me, nee ik zeg tegen Zon: ‘Terwijl jij je tijd verdoet op zoek naar wie je zou zijn, sterven de kinderen hier van de honger.’ Het ontneemt me de lust om door te gaan met ordenen van gevoel en gedachte. Alles verliest zijn betekenis. Bekende schaamte. Ik heb niet het recht verdrietig te zijn.

De korte zinnetjes gaan het hele boek zo door, geparafraseerd: ‘Ze verdwijnt. De deur gaat dicht. Sluit niet. Waait weer open. Zon voelt de schaamte om het getob van haar moeder.’ Even later: ‘Ze is blij. Warm hoofd. De gezichten van de anderen, als stotterende vraagtekens, vergroten de verlegenheid.’ Enzovoorts.

Nee. Niet mijn ding. Maar het is boek is uit. Opgelucht. Klaar.