Klimmen naar kruishoogte – Tosca Niterink1 min read

Na Multatuli, Melville, García Márquez, Couperus en Toergenjev dacht ik wel klaar te zijn voor het echte werk. Dus begon ik aan Klimmen naar kruishoogte, geschreven door de leukste tv-vrouw ooit. Grinnikend en soms zelfs hardop lachend reisde ik mee met Tosca en Annie.

Ontberingen zijn altijd fijn om over te lezen in je lekkere stoel. Met ‘ontberingen’ doel ik niet zo zeer op het wandelen zelf, dat lijkt me eigenlijk best leuk om te doen, maar om de niet te vermijden omgang met andere ‘pelgrims’ en de overnachtingen op te warme slaapzalen met volle stapelbedden en opdrogende zweetsokken.

En dan mogen kennelijk ook fietsers gebruik maken van deze faciliteiten.

Er kwam een kwartetje Italiaanse penopauzefietsers binnenklepperen. Hun geile stretchpakken waren bedekt met hondenvoerreclames. De zweetwolken stoomden dwars door hun kakelbonte fietspakken heen. Ik kon er niks aan doen, mijn ogen werden vanzelf naar beneden getrokken recht in die indrukwekkende opgevulde kruizen.
Stoere mannen met modderspatten op de rug, kletskuiten, klapperende testosteronkloten in de broek met dikke harige trapdijen. Alleen dat buikje was jammer en die kale kop zonder helm.
‘Als ze snel fietsen dan zie je het niet,’ zei Annie.

Niterinks observaties zijn hilarisch en godzijdank niet politiek-correct, en soms (niet verder vertellen) zelfs poëtisch en ontroerend.