Siegfried: Een zwarte idylle – Harry Mulisch1 min read

Het begint als een spannend, goedgeschreven verhaal. maar plotseling struikelen we over een enorme omgevallen boekenkast. Van Plato tot Nietzsche, Augustinus, Thomas, Kant, Marx, Wittgenstein, Hegel, Kierkegaard, Heidegger, Sartre, van Schopenhauer tot Wagner, alles heeft met alles te maken.

Tegelijk blijven de beschouwingen van Adolf Hitler toch tamelijk oppervlakkig:

Van zijn wieg tot zijn afwezige graf was de blijdschap die hij had verspreid steeds toegenomen. Eerst, bij zijn geboorte, waren alleen zijn ouders blij; later maakte hij het hele Duitse volk blij, vervolgens ook het Oostenrijkse; en toen hij stierf was de hele mensheid blij…

De Woeste Schreeuw, de Diepe Snik, de Onbegrensde Passie ontbreekt. Het is geen Van Gogh, maar M.C. Esscher. Nog steeds knap natuurlijk, maar van mij hadden al die filosofieën wel wat meer in de vertelling zelf verwerkt mogen worden. Nu is het een verhaal dat verzandt in een hoorcollege. Niet het beste boek van Mulisch.