Slecht nieuws – Edward St Aubyn1 min read

Door nachtelijk Manhattan lopend, de as van zijn onlangs gecremeerde vader dragend in een houten kistje, gestoken in een tweedehands, bruine papieren zak, bedenkt Patrick Melrose dat dit de eerste keer is dat hij langer dan tien minuten met zijn vader alleen was zonder te zijn misbruikt, geslagen of uitgescholden.

De schattige peuter uit het eerste deel van de reeks is inmiddels tweeëntwintig jaar. De onwillekeurige opluchting die de lezer ervaart bij het vernemen van het overlijden van de boosaardige vader verdwijnt al snel als blijkt dat Patrick Melrose is opgegroeid tot een weinig sympathieke verslaafde, die op suïcidale wijze werkt aan zijn eigen aftakeling. Dat hij daarbij kan putten uit het enorme familiekapitaal doet hem meer kwaad dan goed.

Het merendeel van de ‘kwaliteitsuurtjes’ van zijn bestaan had hij doorgebracht op wc’s. Spuitend, snuivend, jattend, flippend; zijn pupillen, armen, tong, voorraden inspecterend.

Lezen over het verblijf van deze welgestelde junk in New York, op zijn dure hotelkamer of in de Engelse club, maar ook in de meest smerige gebruikersholen down town, met wisselend succes op zoek naar zijn aderen om in te spuiten met gebruikte naalden, is tegelijk een kwelling en een genot. Het eerste vanwege de onbeschrijfelijk troosteloze goorheid van het junkiebestaan, het tweede omdat het zo verdomd goed is geschreven.