The End of Vandalism – Tom Drury1 min read

‘Show, don’t tell,’ is een bekende schrijfregel die Amerikanen vaak bij uitstek beheersen. In Nederland hebben we Nescio en Bordewijk, maar in de Verenigde Staten zijn er veel meer voorbeelden, van The Catcher In The Rye, via In Cold Blood tot Stoner. Ook Tom Drury is een meester in het droog beschrijven van gebeurtenissen.

Als een van de hoofdpersonen, de plaatselijke sheriff Dan Norman verliefd wordt op de vrouw met wie hij later trouwt, staat er geen beschrijving van de vlinders in zijn buik of andere gevoelens. Nee, de verteller zegt slechts: Het was hem niet ontgaan dat zij haar teennagels lakte. Ik parafraseer, want ik las de Engelse versie. Voor boeken als dit, waarbij elk weloverwogen woord telt, is dat ook veruit het beste.

De dialogen in The End of Vandalism zijn geweldig. Er zit een melancholieke humor in het boek. Je gaat vanzelf houden van de personages in het plattelandsdorp, met al hun eigenaardigheden. Als Nederlander word je weer even herinnerd aan het feit dat er in de Verenigde Staten zelfs verkiezingen zijn voor de county sheriff, terwijl hier in Nederland functionarissen als het staatshoofd, de premier of de burgemeester geen van allen (direct) democratisch worden gekozen.

Dit boek van Tom Drury is enkele jaren geleden opnieuw uitgegeven. Zowel bij het verschijnen ervan als later is het niet opgemerkt door het grote publiek. Zeer ten onrechte.