Transit – Hella S. Haasse1 min read

Meegenomen op reis met het idee om het in het vliegtuig te lezen en daarna te dumpen, is het boekje (boekenweekgeschenk 1994) toch weer mee terug gevlogen. Hella Haasse heeft zich verplaatst in de leefwereld van een jonge, stoere vrouw, die in aanraking komt met de harde wereld van daklozen en verslaafden. En dat doet ze overtuigend.

Het verhaal zit goed in elkaar. Het bracht me weer helemaal terug in die halfvergeten sfeer van de vroege jaren ’90. De kille, beklemmende sfeer waarin ik zelf ook voor het eerst op eigen benen stond in het Rotterdam van Perron Nul, met veel verslaafden en geweld, alle rolluiken dicht, beklad met graffiti, kale vlaktes, lege straten, gabbers met kale koppen, een nihilistische woestenij.

In een flits zag ze zichzelf weer als een figuurtje in een stripverhaal of tekenfilm: een klein zwart wezen, een mier, een dun dapper insekt, op weg naar confrontatie met een vormeloos glibberig monster dat zijn tentakels uitstrekt over de wereldbol.

De waarde van Transit ligt voor mij aan de herinnering aan die tijd, perfect gevangen door Hella Haasse, hoe bar het was, en het gelukkige besef dat sindsdien alles beter is geworden.