Verloren taal – Bronja Prazdny1 min read

Bronja Prazdny heeft een heel persoonlijk boek geschreven over de zoektocht naar haar voorouders. Het boek is tegelijk het resultaat van de zoektocht en de beschrijving ervan. Het motto, een citaat dat stelt dat de mens soms heimwee heeft naar plaatsen die hij nooit heeft gekend, is goed gekozen.

Prazdny beschrijft uitgebreid haar gevoelens: verdriet, pijn, onrust, melancholie. Mijn favoriete deel van het boek is de droge vertelling van de vriend van haar inmiddels overleden vader, over hoe de twee jonge mannen zich als vluchtelingen uit Tsjechoslowakije aanmeldden bij het Franse Vreemdelingenlegioen, hun ontsnapping en de tocht zonder geld, waarbij ze strandden in Nederland (om na een paar jaar weer verder te gaan, naar Amerika).

Dat dit deel mij het meest bekoort, zegt net zo veel over mij als over het boek van Bronja Prazdny.